بسمه العالم

     در طی ماههای اخیر بواسطه ی چرخش دوّار این چرخ نیلوفری تجربیاتی بدست اورده ام که بیش از تمام عمرم منشائ اموختن بوده است . تجربیاتی که کم یا زیاد بهایشان لحظه هایی از این امانت در حال تحلیل، عمرم ، بود. امروز مصداق بارز تغییر را در رفتار انسانی خویش میبینم ، وقتی از جایگاه خداوندی ؛ که امروزه اغلب برای خودمان ساخته ایم پایین مینشینم و آدمها را فارغ از اندیشه هایشان به حال خود رها میکنم تا زندگی کنند! اعتراف میکنم دریافته ام آنچه پیش از دنیا باید تغییر دهم آن خویشتنی است که به جای بت پرستی به خود پرستی فریفته شده! وقتی عقیده مان را مطلق ِ برتر میپنداریم و همه ی مردمان ِدیگر این جهان را یا باید مانند خود کنیم و یا مطرود و ملعون و ... و ... هستند!!!  شاید این ترک مسند قضاوت آدم ها بهترین ترک ِ دوران زیستنم باشد! مگر میشود موجود پیچیده و متغیّری مانند انسان را قضاوت کرد و بعد هم بطور متیّقن او را مخلّد فی النار یا الجنه دانست؟؟؟مخلص کلام اینکه ترجیح میدهم قاضی خویش شوم و همان وکیل برای دیگران باقی بمانم!

    روزهایی را در خلوت فارغ از اندیشه های جهان شمول فقط به زیستن از نوع دون پایه ی انسانی! پرداختم تا اینکه خوب دریابم هدف از خلقت هر انسانی مجزّا از انسان دیگر است . گرچه تمامی ما به مقتضای ذات خویش خواهان دستیابی به کمال هستیم اما درک جدیدم این است که هر کدام از ما با استعدادی خاص آفریده شدیم و کمال مطلوبمان رسیدن به حدّ نهایت همان استعداد است. اگر به ما استعداد سخنوری عطا شده حتما در جایی باید از ان برای احقاق حق استفاده کنیم یا شوخ طبعی یا حتی زیبایی و... هر نعمت دیگری . حال چگونه با صرفنظر کردن از تمام این نعمات ترجیح میدهیم در حاشیه ی امن بنشینیم برای خور و خوابی تلاش کنیم و بعد هم  با لذاتی مشترک میان تمام موجودات زنده خود را سرگرم کنیم و ... مرگ پایان راه برای ماست! البته از خداوندگار واحد قهار نیز انتظار داریم به پاس اینهمه خوبی ما! مستقیماً مخلد در جنتمان نماید و از تمام امکانات بهشت موعود نیز بهرمندمان فرماید!!! از خودمان در عجبم!

   بگذریم که قول را باید کم کم ترک کنیم و کمی فقط کمی به فعل برسیم! اینروزها خوب آموخته ام از افعال باید به عقاید پی برد نه از اقوال ! اینهم حاصل این دوران فترت ... بهانه هایم برای کاهلی از بین رفته اند و لاجرم باید به پرداخت دِینی که از الطاف حضرت حق جلّ و اعلی بر ذمه دارم بپردازم . دینی حاصل از نگاه همیشه آسمانی اش بر قدمهای خاکی اَم و دستی که هر دم نیاز بود از پرده غیب برون امد و بر سینه ی نامحرم زد!!! با کمترین تلاشها بواسطه استعدادی خداداد موفقیت امیز ترین پیشرفتها را برایم رقم زد و من هنوز کشف نکرده اَم ! مراد از تمام این داده ها چیست ؟ انچه النهایه از من انتظار دارد چه خواهد بود هر چند وقتی الطاف و نعمتها را می سنجم باری سنگین بر گرده ی خویش می بینم . خوشبینی از دست رفته ام را اِحیا میکنم تا آنچنان که بدان امر شده ام زندگی کنم. روزهایی تازه پیش روست سرشار از اموختن های تازه ، با زمانی اندک برای رسیدن به بیشترین ظرفیت آفریده شده ی ذاتی .